U R E N M E T J O U
M A R I A N N E V A A T S T R A
Daar ben ik weer even, schrijvend op mijn zolderkamertje onder het schuine dakraam.
Een grijs wolkendek ontneemt de bleke zonnestralen van de laag staande zon.
Weldra komt de langste nacht.
Wat gaat het nieuwe jaar brengen?
Wijn en daarna bier?.. dat betekent plezier.
Of...
Bier en daarna wijn?.. dat betekent venijn.
Ik houd het maar op mijn sprankelende en schuimende amber bier...
'k Ben van nature nu eenmaal een solist en een ego tripper.
Reeds zie ik de witte sneeuw als een warme witte deken op het zwarte graf van Marianne rusten.
Als een teken naar de vrome huichelaars:
"Wit van buiten doch zwart van binnen"...
"Voor Marianne"
De zon schijn op de ruiten van m'n woning
Het huis lijkt verdeeld in donker en licht
Als de schaduw der problemen is geweken
Komen dromen voor een toekomst weer terug
Refrein:
De uren met jou doen me meer dan alles om me heen
Geef me jouw hand en houdt me vast
Met jou is het zomer en met jou wil ik leven
Met jou kan ik alles aan
Ergens hangt een schaduw een stille metgezel
De warmte van een vriendschap en de liefde van jou
Vanachter de gordijnen klinkt gitaar muziek
Niemand die het hoort geen mens ziet iets
Refrein: -
De wolken schuilen samen de zon is verdwenen
Het ruisen van de regen is 't handschrift van het leven
De tijd gaat voorbij tussen een paar muren
Onderga eens die uren van de eenzaamheid
Refrein: -
Marianne
Laatst kreeg ik zomaar een beeld voor ogen van een slingerend pad in het bos van de State.
Het maakte eerst een bocht naar links en dan naar rechts en daarna naar beneden.
De Open Street Map toonde dat het middelste bospad vanaf de Keningswei deze vormen toonde.
Langs de Zwanenvijver en eindigend ergens bij de Hermitage.
Klein kunstje voor een auto te bereiken vanaf de achterzijde van het kasteel.
Maar vèr weg van de bewoonde wereld in de Sound of Silence van de donkere nacht.
Alleen een hond sloeg aan op een kilometer afstand ver weg...
Als een wolf die huilt in de bossen.
Er viel een leven.