D A S C H A
M O O R D O P B E S T E L L I N G
M A R I A N N E V A A T S T R A
Een vroege winterochtend breekt weer aan.
Week, waterig zonlicht priemt zich door een verkleurd wolkendek heen.
De verwachte vliegtuigstrepen lijken bijna machteloos zichtbaar als stroken toilet papier.
Hoe kunnen we dit onmisbaar "straatbeeld" weigeren?
Wij als Nederlanders zijn toch wereldberoemd om onze prachtige bloemkolenluchten?
Alleen... er zit hedentendage wel een wc luchtje aan -alosof het landbouwkundig bemest is.
Ouderwets gezellig zo'n melkwitte boerderijen rood, wit en blauw wolkendek boven je pet.
En met de blote handen nog gemolken ook... puur ambachtelijke BIO!
Even diep ademhalen... goed voor de longen.
Rondje harlopen, touwtje springen, sianaasappeltje op zak voor onderweg...
Af en toe je lichaam voor een onderhoudsbeurt na laten kijken.
En met je bankpasje kun je bijna geen knollen voor citroenen gaan kopen.
Het gaat goed in ons Hollandje.
Aan banken niets te kort: je hoort en ziet het losse geld rollen over de voedselbanken.
't Is net een stamcafé: er zijn geen vreemdelingen...
Dáár wil de kastelein er nog wel een fluitje Kleinsmaatje op drinken!
En we doen maar net alsof er niets aan de hand is.
Tel uw zegeningen één voor één.
De stemming komt er al goed in... en dat al in de vroege morgen.
Maar ja... na een lange slapeloze nacht vol zorgen.
Het gebitje, de tandarts, weet je wel.
En de rest en de rest, zucht.
We weten allemaal dat Milly Boele nietsvermoedend regelrecht in de val liep.
"t Bericht kan niet zonder reclame: het was een buurman... een agent.
En hij zocht nog ijverig mee met de buurt ook als lid van de "sterke arm".
Staand op haar lijk in zijn tuin, terwijl op zondag de klokken luidden, gleed gretig zijn 1e biertje naar binnen.
Dat was kennelijk zijn persoonlijke "dodewake"...
Oh boy en dan ben ik nog niet eens over de apotheker ome Ab begonnen.
Jawel... die reed schijnbaar die ochtend toevallig luid toeterend voorbij.
Met een claxongeluid dat verdacht veel leek op een geimporteerd iets uit het Midden-Ooosten.
Bevoorraad met genoeg priknaalden om het halve dorp op lekke banden te trakteren...
Marianne Vaatstra
Voor wie het nog niet wist:
Zij was beslist niet op haar mondje gevallen!
Zo leek het... maar thuis bleek zij heel bedeesd te zijn en vooral bang uitgevallen.
Ook zij werd behoedzaam netjes die avond door haar broer afgezet om nog even van het koninginnefeest te genieten.
Daarna nam haar (bezopen) vrind de hoede over haar van de familie over.
Reeds in de vooravond wist deze knul (een jaar of 17) al dat er snode plannen voor Marianne in het vooruitzicht waren gesmeed.
Zij had destijds nog geen mobiele telefoon en hij wel... toch heeft hij èn z'n kameraad nooit de familie van Marianne gebeld of zelfs gewaarschuwd die bewuste avond en nacht.
Hij beweerde zelfs dat Marianne steeds bij hem was en naar huis wilde fietsen -alleen- in de donkere nacht, zonder opgaaf van redenen.
Marianne alleen was bang uitgevallen... zou dit nooit doen!
Dascha Graafsma
16 jaar later en wonend bij Hilversum in een geheel andere sfeer dan Marianne in het afgelegen Friesland, waar je des nachts buiten dorp of stad slechts weinig verlichting over de wegen aantrof in het binnenveld.
Bij beide meisjes treffen we opeens een zwervende eenzaamheid aan waarin het overzicht verdwijnt.
Opvallend is dat bij beiden de politie is afgegaan als een gieter: hetzij zus of hetzij zo.
In de buurt van de gevonden Marianne staat een verdacht middeleeuws kasteel genaamd de Fogelsangh Staete.
Bij Dascha zien we dat het hotel, waarbij de dancing behoorde, voorzien was van omgekeerde 5 puntige sterren.
Bij beide meisjes leek het erop dat zij achterna werden gezeten door een jongen of meerde knapen.
Bij Marianne zijn zelfs de namen van hoge elite genoemd die de moord op hun geweten hadden.
Bij Dascha mikt men op een 27 jarige en een 17/18 jarig figuur.
De 27 jarig reed op een bromfiets en komt zodanig niet snel in aanmerking voor de verdachte wagen bij de spoorovergang 's morgensvroeg.
Echter van deze jongen van 17/18 weten wij nog amper iets. Hij zou best over een auto kunnen beschikken!
In mijn eerste persoonlijke indrukken, toen ikzelf begon op mijn eigen wijze van onderzoeken, "zag" ik een jonge man (rond 18 jaar) Dascha opjagen met een zwarte wagen, waarin hij nog niet zo lang leek te rijden èn dat hij haar reeds achterna ging toen zij naar buiten ging rond 2 uur en dat hij haar verderop per auto aanhield en reeds toen al klooide met haar telefoon en haar ID, welke hij afpakte in de auto, waarin zij een onderhoud hadden.
Het vreemde is dat door beide meisje geen van twee een alarm bericht naar thuis werd verzonden. Dascha had in principe alles bij zich, Marianne niet. Wat belette Dascha om onderweg zelfs om hulp te roepen aan voorbijgangers of ergens aan te bellen? Marianne bleek te zijn ontvoerd.
Bij Dascha thuis had men in elk geval een paar huisregels waaraan men zich te allen tijde moest zien te houden.
Bijvoorbeeld: niet alleen naar huis op de fiets, maar altijd samen -Marianne had so wie so nooit alleen naar huis gefietst.
Elite bij Dascha? Neem nu de bankenaffaire rondom haar vader en vergeet niet: zowel bij Marianne als bij Dascha huisen veel Vrij Metselaars. Onder elkaar gezegd: keuze genoeg uit welke hoek de wind gewaaid kon hebben rond hun noodlot.
Haastige spoed is zelden goed... maar bij Dascha is de herinnering nog zo levend en dit is reden genoeg om er als recherche aandacht aan te schenken. Ook als een rechercheur die zich op oudere leeftijd wil bezighouden met Cold Cases.
Hopelijk valt er nieuw daglicht op dit alles.
Namens Marianne