T I J D    D O E T    V E R G E T E N

                           M A R I A N N E    V A A T S T R A  

Langzaam maar zeker laat de oktobermaand zich gelden.

De bladeren vergelen en de wind plukt ze beetje bij beetje bij het steeltje af.

De schrijver droomt van een eiland onder de zon vòl met zingende kanaries en bonte papegaaien.

In de schaduw van een wuivende palmboom in de zeewind onder het genot van cocosnotensap met een scheutje...

Wie kan zó'n droom weigeren?

Vol hartstocht zeilend op een eiland  zonder rijbewijs   op een brommende Solex of boot?

Ik zit weer thuis uit deze droom gerukt...

Mezelf verwarmend achter een glas donkerrode Glühwein.

De eerste lamp strooit reeds zijn schijnsel op het vel papier.

Al vanaf het prille begin in dit schrijfblok nam ik mij voor over Marianne te blijven schrijven.

Zij was het slachtoffer van een gruwelijke moord.

Over de zwijgende doden wier lot hetzelfde betrof.

Het was een besluit zorgvuldig overwogen.

Want de ervaring leerde mij dat de levenden met modder gooien.

En daar moet je zien boven te staan.

"Ondank is des werelds loon", luidt het welbekende spreekwoord.

"Vergissen is menselijk", zo denk ik bij mezelf, vanachter de vulpen in m'n eigen hoekje.

Veilig en vrij met mijn eigen gedachten.

Ik kan me hier uiten over de dingen zoals ik ze zelf zie.

Natalee Holloway is niet dood en daarom schrijf ik ook weinig over haar.

Maar het leven maakte haar geestelijk kapot -da's óók een triest levenslot.

Zij zal nimmer meer terugkeren naar waar het allemaal begon... in Mountain Brook.

De avondschemering neemt toe.

Weldra zal het nacht zijn.

Echter de herinnering aan deze doden

Is als een licht

... in de duisternis.