M A R I A N N E    V A A T S T R A

Nacht... 

Onzekerheid...

Slapeloosheid...

En een tikkende klok

... die klinkt als een alsmaar druppende kraan.

Het maakt je half gek

Radeloos in je slapeloze nachten

Gedachten die blijven malen

... wie heeft Marianne vermoord?

Wie kan vechten tegen hogere machten?

Menselijkerwijs bijna onmogelijk!..

De grafsteen van Marianne is een  "Merksteen"  geworden

... "De Stenen Spreken".

Menselijkerwijs wordt de zaak van  Marianne  nooit opgelost.

Mij viel een tekst uit vroegere dagen me te binnen en die luidde als volgt:

         "Ergens"

Ze zijn nog altijd bij elkaar

de eenzaamheid lijkt verdwenen

maar wanneer hij in de kamer is,

ziet hij alleen maar muren.

't Is zo stil om hem heen

en hij voelt zich zielsalleen,

en terwijl de klok een slag slaat

hoe slaat hij zich er doorheen

... slaat hij zich er doorheen.

Ze kennen elkaar al zo lang

en er is heel veranderd,

maar er blijven van die dingen

die schuren aan de binnenkant.

Vanbinnen en vanbuiten,

er is een wezenlijk verschil

de één is zinvol bezig,

de ander houdt zich stil

... die houdt zich stil.

Er ontbreekt altijd wel iets

Ergens is het tekort

de één wint de kost,

en de ander doet bijna niets.

In de avond kijkt ie naar de sterren

en verlangt naar een ander huis

hij voelt zich hier niet thuis

't is zo eenzaam hier

... eenzaam hier.

Namens          Marianne