E E N    T R O O S T E L O Z E    D A G

                                           M A R I A N N E    V A A T S T R A

Wat een misèreachtige  dag -bijna een troostloze depressie met motregen.

Met lichtjes aan en een glas met sprankelend amber bier aan je zijde.

Mijn aandacht hier thuis werd plots weggerukt.

Door een flitsbeeld van de "Voordeuren" bij de Fogelsangh-State.

Een bejaarde heer van stand "klopte aan".

Vanuit een onvertaalde hoek in mijn hersenpan begreep ik  dat hij vele geheimen met zich meedroeg.

Wie niet van ons?   Jij gaat toch ook niet alles tegen je wederhelft vertellen -zo zegt men?

Het is gebaseerd op deze leugenachtige maatschappij... waarin de leugen regeert.

Eerlijk duurt het langst, zo denk ik  bij mezelf.

Eenzame klanken klinken over de mistige drassige velden.

Waar de bladeren hun levenskracht verliezend hun zwanenzang zwakjes zingen in de wind.

Ik zie en hoor het dankzij  Chopin,  die de sleutel om het te verstaan doorgaf...

Hij ook was in leed en verdriet "thuis".

In Memoriam Marianne

Een laatste familie foto  -knus met je vriendin in een allerdaags hokje bij een station voor een kiekje. 

Haar afwezige blik verried dat zij "er niet bij was".

Miste zij haar vrind Spencer aan haar zij'?..

Zo was Marianne -nogal eens afwezig als je ècht vrolijk wilde zijn.

Van het leven leren kost tijd en zó word je uiteindelijk volwassen.

Haar foto staat verlaten op haar grafsteen in de druilerige regen.

Haar gedenkteken fier overeind ter herinnering.

De bloemen zijn verwelkt... 

       Echter,

                        haar ogen spreken boekdelen!