E E N    M A N D    V O L    R O Z E N

                       M A R I A N N E    V A A T S T R A

Het is nacht.

De maan draait alweer weg naar haar volgende fase.

Eeuw na eeuw...

En ik zit weer hier in de stilte van de nacht

... diep verzonken in mijn gedachten.

De hemellamp voor de nacht schijnt over het graf van Marianne.

Het wordt zo stil als ik hier bedrukt aan denk...

En ik zoek wat troost bij het amber bier 

... dat ogenschijnlijk  eenzaam op mij staat te wachten. 

Waarom

En deze vraag houdt mij telkens bezig

waarom vond men bij haar zo weinig tekenen van bloed in het weiland?

Waarom zo "brandschoon" 

zelfs aan haar prachtige lange haar kleefde er geen bloed?

Hoe krijg je zoiets voor elkaar bij het verlies van drie liter bloed?

Deze precisie past  volgens mij niet bij een brutale verkrachting met aansluitende moord. 

Vaak gedragen mijn gedachten zich als de wieken van een molen...

Schone haren en schoon gevonden met tekenen van een wilde verkrachting.

Dit alles is mij té verfijnd, zoals het op mij overkomt.

De talloze scenario's vliegen door  mijn hoofd 

die de juiste draad maar niet lijken te vinden.

Tòch lag Marianne daar zo

zoals zij haar daar ogentuigelijk  vonden.    

Dood en gruwelijk vermoord!

Klokkenluiders 

doen hun boeken open

vertellend wat zij hebben onderzocht en gevonden.

Maar het gaat gaat vooràl hiér  om:

VERGEET MARIANNE NIET

VERGEET AL DIE VERMOORDE DODEN NIET

VERGEET HUN LIJDEN NIET

     HUN  EN  ONS  VERDRIET