E E N Z A A M H E I D
M A R I A N N E V A A T S T R A
De lucht is grijs en lichtblauw.
Schemerig en rustig herfstweer, zonder een spatje regen.
De zon wil wel maar komt er niet doorheen.
Zoals een artiest ooit zei: "De heug is er wel maar de meug niet".
Ik denk aan Marianne.
Zij kon zo olijk schetteren als zij boos was
Maar gedichten schrijven?.. ho maar.
Zal ik dan maar voor jou een adoratie geven met mijn gitaar onder jouw raam?..
"Eenzaamheid "
Ik dacht eerst aan jou toen ik wakker werd
en dacht aan het raam waar jij altijd stond wachtend op mij
en een kaars liet branden als het donker werd.
In gedachten zie ik jou daar wéér staan achter het glas
starend naar buiten
... naar de plek waar ik altijd stond
wachtend op jou.
Ik weet het... nog altijd denk jij ook aan mij.
Na alles zijn wij nog altijd aan elkaar verbonden.
Hoe moet dit ooit verder?
Ik weet zeker dat wij elkaar ooit wéér ontmoeten
al is het een kwestie van tijd.
Een tijd... vol eenzaamheid.
In gedachten...
zie ik jouw gezicht en hand weer naar me groeten.
En...
we doen maar nèt alsof er niets aan de hand is.
Niemand weet van onze "geheime" liefde.
En toch... iedereen schijnt het te weten.
Alleen niet waaròm het zó moest gaan.
En waarom jij daar nog vaak staat wachtend achter het raam.
Alleen ìk... weet waaròm.
Herman