DE    N A C H T    V A N    D A S C H A

                                          M A R I A N N E    V A A T S T R A

Een helder blauwe lucht, echter vol met giftige, wazige vliegtuigstrepen.

We zijn zo langzamerhand niet anders meer gewoon - maar wennen doet 't nooit.

Een glas met verwarmende rode wijn staat  op m'n schrijftafel.

Dascha

Hoe kan het ook anders: het ligt allemaal nog kersvers in het geheugen.

Mij valt op dat er steeds iets meer over haar te vinden is.

Niet zodanig dat er nieuwe gegevens boven tafel komen.

Nee, maar de reacties kunnen soms boekdelen spreken.

In elk geval tonen velen achterdocht in hun reacties.

Vooràl omdat alles zo in raadselen blijft gehuld.

Dat kun je wel zeggen!

Het lijkt wel of Dascha vanaf haar zijde zich nog erg stil houdt -afzijdig zogezegd.

Dus maak ik opnieuw gebruik van een hulpstuk om ergens de draad zien op te pakken.

De Pendel...

Voor zover tot nu toe:

Dascha werd die nacht met de dood bedreigd, kennelijk door ene  F.  D.

Zij zag zijn auto staan, maar heeft erin niet gezeten.

Eerder overviel haar angst en zij probeerde zich hem van zich af te schudden.

Vluchtend zonder telefoon en I.D. kaart..

Hij kon overal opduiken: mèt of zonder auto.

Je vraagt je natuurlijk al gauw af: waarom belde zij niet ergens in nood aan?

Eerlijk gezegd: ik begrijp het zelf ook nog niet.

Een vals spoor -aangelegd door haar vriendinnen_  wordt ontkend door de Pendel.

Ook  dat haar jas voor een geurspoor zou zijn gebruikt.

En dat haar vader Dascha zou hebben misbruikt valt tevens buiten de boot.

En  kennelijk is zij ook niet aangerand.

Tot nu toe blijft deze vreemde nacht voor ons een gesloten boek.

In het begin bij Marianne Vaatstra was het ook dolend en moeizaam aftasten.

'k Kwam toen meer en meer bij dat Kasteel terecht, in een wereld van Egyptische symbolen.

Bij Dascha is alles nog zo verschrikkelijk vaag.

Reken er maar op dat er velen onder ons de ontwikkelingen scherp in de gaten houden.

De zaak laat menigeen absoluut niet los!

Tenslotte: ik moet bekennen dat er rondom dit alles een benauwende zwaar depressieve sfeer hangt.

En dat ervaar ik pas goed nadat ik de schrijfpen heb neergelegd.

Het klinkt als een ernstige waarschuwing.

Wat gaat er nog komen voor de boeg?