E R Z I J N D A G E N . . .
M A R I A N N E V A A T S T R A
Er zijn van die momenten dat je stilstaat bij het verleden.
Zoals ik nu beleef op dit moment achter m'n schrijftafel.
Het huis rust in de stilte
Moeizaam ontwakend uit een lange nacht.
En onder een gloeiend lampje krast de vulpen zwarte letters op het papier.
Slechts één gedachte houdt me telkens bezig
... was jij maar weer hier.
Een fles wijn staat eenzaam en verlaten in een beschaduwde hoek.
Het amber bier schuimt als zilt zeenat in een beschenen glas...
Er zijn van die Dagen
Lieve Marianne
Dat alles weer voor de geest komt
De pijn van toén je maar niet wil verlaten
De kamer blauw ziet van de rook
En het glas alsmaar stijgt naar de lippen
Je ondanks de gloeiende haard
Het maar niet warm kunt krijgen
Het is zo koud zonder jou
Er is iets in ons mee gestorven
En zal niet weer opstaan
De herinnering aan jou
Zijn echo's uit het verleden
Die in het heden klinken als een waterval
In de Stilte van de Nacht
Klinkt achter 't gekleurd glas in lood
Het "Stille Nacht"
En sneeuwvlokken dalen zacht
Als een hemelse kus op jouw wieg en graf
"Vaarwel Marianne"
_ _ _ _